Narodowe Święto Biegania czyli Orlen Warsaw Marathon 2015

W tym roku Orlen Maraton w Warszawie odbył się 26.04.2105. Standardowo organizacja całego wydarzenia stała na bardzo wysokim poziomie. Wszystko zapięte na ostatni guzik, organizatorzy zadbali nawet o idealną pogodę – w sobotę świeciło ostre słońce i temperatura oscylowała w granicach 25 stopni, a w niedzielę pochmurno, lekki deszczyk i temperatura w granicach 12 – 14 stopni. Nic dziwnego w końcu to Narodowe
Święto Biegania Nasz klub reprezentował Roman Owocki. Oto krótka
relacja z biegu.

Wyczekiwanie na start jak zawsze w małym stresie, do głowy przychodzą rożne myśli, ale pewnie nie tylko ja tak mam. Plan był jeden: złamać 3h. Głośne odliczanie i w drogę. Wystartowałem z myślą, że będę pilnował zająca ale po przebiegnięciu paru kilometrów z liczną grupa stwierdziłem, że jednak to nie dla mnie (duży ścisk). Delikatnie przyspieszając dołączyłem do mniejszej grupy, w której biegło się zdecydowanie lepiej. Cały czas pilnując tempa widziałem, że jest trochę za szybkie. Mając w głowie wskazówki trenera J.S. „założenie – połamać 3:00, ale ostrożnie, czyli połowa w ok. 1:30:00-1:30:30 – nie szybciej!” pilnowałem się, na połowie jednak stoper pokazał 1:29:04 Przez chwilę pomyślałem sobie: obyś nie przeszarżował!!! Obejrzałem się do tyłu, grupa biegnąca na 3h była w zasięgu wzroku pomyślałem „robię swoje i trzymam tempo”. Po wybiegnięciu z krętej drogi na około 23km ku mojemu zdziwieniu pojawił się specjalny punkt nawadniania, a osobą podającą wodę był sam Tomasz Lis To spotkanie jeszcze bardziej mnie podbudowało – pomyślałem sobie „jeżeli taki gość mi pomaga to musi być jakiś znak” Kilka następnych kilometrów biegło mi się lekko, a co ważniejsze jeszcze trochę szybciej. Na 30 kilometrze zauważyłem, że zbliżam się do samego Jacka „Mezo” Mejera, który w tym biegu również zamierzał złamać 3h. Po krótkiej rozmowie dołączyłem do niego, co wydawało mi się bardzo słuszne, tym bardziej że Mezo miał własnego zająca   Biegło się naprawdę wyśmienicie. Kilometry szybko mijały i wiedziałem, że cel jest blisko. Na około 37-38km poczułem delikatnie łydkę, coś w rodzaju skurczu, ale na szczęście było to chwilowe, choć wiedziałem że to sygnał, który może zniwelować całą ciężką pracę, którą włożyłem w bieg. Założyłem, że muszę trzymać tempo, ale raczej ostrym finiszem nie będę ryzykował. Wiedziałem. że mam spory zapas czasu, więc ryzyko w tym momencie nie było potrzebne.

Okolice Stadionu Narodowego to już sama przyjemność. Ogromna liczba kibiców, a co za tym idzie – nieustający doping. Ostatnia prosta i jest Meta. Po chwili oddechu kontrola czasu i wielka radość – czas 2:57:53

Dla takich biegów warto wstawać o 4 rano na trening